13.6.13

Ένα ακόμη που δεν είναι σαν τα άλλα...

Ένα ποστ με μαύρη γραμματοσειρά, ένα χωρίς φωτογραφίες αλλά με περισσότερα συναισθήματα από τα άλλα. Ένα που γράφεται με μπερδεμένες σκέψεις, με ειρμό της στιγμής. Είναι μέρες τώρα που ειλικρινά έχουν έρθει για άλλη μια φορά τα πάνω κάτω στη ζωή μου. Τι και επειδή βρήκα δουλειά;! Ξαφνικά έρχομαι αντιμέτωπη με το μέλλον που τόσο ήθελα και βλέπω πως κανένα μέλλον. Έχω αρχίσει και φοβάμαι το κάθε μου βήμα γιατί μπορεί να έρθει ένας οδοστρωτήρας και να μου τα γκρεμίσει όλα έτσι απλά, έτσι ξαφνικά! Πριν λίγο καιρό άκουγα για φυγή στο εξωτερικό και δεν ήθελα να το πιστέψω και τώρα που παραμένω εδώ, κάθε μέρα που βλέπω όλο και περισσότερα σκυθρωπά πρόσωπα στεναχωριέμαι ολοένα και περισσότερο. 


Στις 11/6 συμπληρώθηκαν 6 χρόνια από την ημέρα που έχασα ίσως το πιο σημαντικό άνθρωπο στη ζωή μου. Ο χρόνος, όχι δεν είναι, πάντα ο καλύτερος γιατρός. Δεν είναι δυνατόν να ξεχάσεις κάποιον που μεγάλωσες μαζί του, που σε μεγάλωσε, που σε φρόντισε, τον φρόντισες, σε αγάπησε ανιδιοτελώς και σου έδωσε το όνομά του να σε συντροφεύει και να "ΜΑΧΕΣΑΙ" όπως έκανε και αυτός ο ίδιος άνθρωπος.  



Φτιάχνεις νέα όνειρα, νέα σχέδια με άλλους ανθρώπους αλλά ακόμη και όταν εσύ τα φτιάχνεις, ξέρεις, υπάρχει κάποιος εκεί πίσω, δεν τον βλέπεις αλλά σε κοιτάει χαιρέκακα και κοροϊδευτικά. Κάνεις δεν έχτισε στην άμμο και ξέχασε το κύμα να έρθει να τα ξεκάνει όλα μεμιάς. Μεγαλώνεις, ωριμάζεις, μετράς τις δυνάμεις σου, μετριάζεις έτσι και τα θέλω σου και ενώ τα έχεις μετριάσει τόσο πολύ, συνειδητοποιείς! Αχ αυτή η γενιά του 80 και μετά. Πώς την πατήσαμε έτσι;! Νιώθεις ότι τόσο άδικα χανόμαστε όλοι. Πατάμε τα 30 και όχι δεν ονειρευόμαστε καριέρες ή οικογένεια, ούτε σπίτια και λεφτά. Θα φωνάξεις, θα απελπιστείς, θα δικάσεις, θα κρίνεις, θα βγει κάτι;! Δεν ξέρω ή μάλλον ξέρω ότι τελικά δεν υπάρχουν πια εύκολες λύσεις. Αλλά υπάρχει όμως μια, και ήρθε ο καιρός επιτέλους να κοιταχτούμε κατάματα και να απλώσουμε το χέρι. Δε δέχομαι ότι δέκα χρόνια σπουδών θα πάνε έτσι στράφι, δε δέχομαι ότι δεν μπορώ να ζήσω τίμια και κυρίως ανθρώπινα. Δε δέχομαι να με ποδοπατάνε άλλο και να γελάνε μπρος μου, πίσω μου, παντού! Δε δέχομαι να ντρέπομαι που κλαίω κάθε πρωί στο μετρό επειδή θυμάμαι τις 11/6, επειδή βλέπω παιδικές φατσούλες και φοβάμαι δε θα δω ποτέ μια στη δική μου αγκαλιά, να κρύβω πίσω από μαύρα γυαλιά το κλάμα μου για να μη με πουν τρελή.



Εκεί φτάσαμε, στην εποχή του ιντερνέτ που η ελευθερία λόγου πια δεν είναι ταμπού, να φοβάσαι τελικά να υπάρξεις και να εκφραστείς γιατί στη γωνία σε περιμένουν ένα καρό κομπλεξικοί να σε κρίνουν με την πρώτη μάτια. 



Ήθελα τόσο πολύ να μεγαλώσω και τώρα νιώθω ότι η ζωή μου θα μείνει στάσιμη γιατί όσα και αν μάζεψα εφόδια, άλλα τόσα μου στέρησαν, σε μένα, σε σένα, σε όλους μας. Αγάπη και υγεία;! Μακάρι να φτάνουν μόνο αυτά. Με τον χρόνο όμως που περνάει και δε σταματάει ποιος θα τα βάλει; Πάλι καλά που στα 28 μου ακόμη μοιάζω 22... Πάλι καλά!



Ζωή μου, που είσαι;



Του το κρατάω αυτού του κόσμου
που δε μου ανήκει ο εαυτός μου
Γι' αυτό τα δίχτυα που του ρίχνω
είναι όσα θέλω εγώ να δείχνω

Κοίτα εγώ αν θες να ξέρεις
είμαι όλα αυτά που αναφέρεις
Μόνο που κάπου κατά βάθος
όποιος με ξέρει κάνει λάθος...



Υ.Γ.: Δε θα ζητήσω συγγνώμη για το χάος του μυαλού μου, 
αν ενοχληθείς ξέρεις εκεί ψηλά στα δεξιά έχει ένα Χ. Αυτό.

Καλή μας νύχτα και ας ξημερώσουν καλύτερες μέρες για όλους!

Μάχη
χ

8 σχόλια:

  1. Γιατι να ενοχληθει καποιος!ειμαι σχεδον 28 και νιωθω ακριβως αυτα που λες ενα-ενα!ειναι κι αλλοι εδω!απλα προσπαθω να βρισκω μικρα πραγματα να χαιρομαι για να ξεχνιεμαι εστω και λιγο...αλλα ετσι ειναι!ολοι θελουμε να προχωρησουμε να κανουμε οικογενεια (;)αστειο μαλλον αυτο!απλα το φανταζομαστε...να εχουμε δουλειες με μελλον κι ενδιαφερον!εχω χασει κι εγω αγαπημενους...καλα εκανες και ξαλαφρωσες καπως εδω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι όχι απλώς αστείο αλλά τραγικό! Από μικρά να ακούμε να μεγαλώσεις να βρεις δουλειά και να κάνεις μια οικογένεια και τα τόσο απλά πράγματα κατέντησαν - όχι δε θα πω πολυτέλειες - αλλά σίγουρα δεν είναι αυτονόητα πλέον... Προσπαθώ και εγώ σε αυτές τις μικρές καθημερινές στιγμές να χαίρομαι, εξού και η δημιουργία αυτού του μπλογκ, αλλά όταν πας για νάνι όλα σου έρχονται πάλι στο μυαλό και το μαξιλάρι γίνεται μούσκεμα... σνιφ... Σ' ευχαριστώ πολύ, χαίρομαι να υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν το ίδιο κι ας είναι στενάχωρο αυτό. Ας παίρνουμε ελπίδα από αυτούς τους αγαπημένους μας, θα γυρίσει ο τρόχος...

      Διαγραφή
  2. Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ πολύ πολύ Εύη μου!!!

      Δεν έχω πολύ όρεξη και έμπνευση τελευταία για ποστς ομορφιά γι' αυτό και απέχω λιγάκι...

      Διαγραφή
  3. Άλλο ένα όμορφο και συγκινητικό post από σένα Μάχη μου. Είναι όντως έτσι τα πράγματα και για πολλούς περισσότερους από όσους νομίζουμε. Κι εγώ περνάω μια από τις χειρότερες περιόδους δεν πρέπει όμως να το βάζουμε κάτω. Πρέπει να σκεφτόμαστε τα θετικά πράγματα και αν δεν υπάρχουν, εμείς να τα φτιάχνουμε. Καμιά φορά το να προσποιηθείς ένα χαμόγελο βοηθάει, όχι μόνο εσένα αλλά και τους άλλους που σε βλέπουν να παίρνουν δύναμη. Φιλιά πολλά και κουράγιο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ Κοραλλάκι μου, όλη μου τη ζωή έτσι είμαι, όλοι φαντάσου με περνάνε για χαζοχαρούμενο, μόνο η μάνα μου που με βλέπει κάθε μέρα ξέρει πραγματικά πόσο θλιμμένη και αγχώμενη είμαι... Πια η θλίψη μου γυρνάει σε οργή και νεύρα αλλά νιώθω πώς έτσι αποκτώ επιμονή και υπομονή...

      Σου εύχομαι να σου πάνε όλα καλά και να χαμογελάσεις και εσύ σύντομα και πλατιά!!! Ελπίζω να δούμε άσπρες μέρες όχι άλλο γκρίζο και μαύρο!!!

      Διαγραφή
  4. Και εγω καπως ετσι νιωθω, ειδικα τον τελευταιο καιρο νιωθω να πνιγομαι και με πιανει απελπισια, μου φταινε ολοι και ολα και θελω να τα βροντηξω ολα και να φυγω οσο πιο μακρια μπορω. Ευχομαι κουραγιο σε ολους μας και ελπιζω να μας περασει γρηγορα :/ , να ερθει ενα καλυτερο αυριο για ολους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πόσες φορές έχω σκεφτεί το ίδιο, στο τσακ ήμουν μια εποχή να πάρω τη βαλίτσα μου και να μην ξαναγυρίσω αλλά μετά ηρεμείς και βλέπεις τι αφήνεις πίσω σου και το ξανασκέφτεσαι... Μακάρι κορίτσι μακάρι γιατί δεν ξέρω πόσες αντοχές μας μένουν πια! Κι όσο κι αν θες να είσαι αισιόδοξος, δυστυχώς δεν μπορείς να είσαι αισιόδοξος για όλον τον κόσμο! σνιφ....

      Διαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...