Το καλοκαιράκι τελείωσε;
Χμ... ελπίζω πως όχι!
Μόλις πριν λίγες μέρες γύρισα από τις διακοπούλες μου. Αν τις χάρηκα;
Νομίζω ναι. Νομίζω πέρασαν γρήγορα. Νομίζω δεν ξεκουράστηκα όσο ήθελα.
Νομίζω, όμως, ότι φέτος γνώρισα πολλά αξιόλογα άτομα. Έκανα μια σημαντική νέα φιλία. Πέρασα απίστευτα. Ξένοιασα. Είχα μοναδικές στιγμές. Ξεχωριστές, με φίλους, μαζί του, με τον εαυτό μου, με τους γονείς μου.
Αλλά ο Αύγουστος δεν έχει τελειώσει ακόμη...
Αλλά ο Αύγουστος δεν έχει τελειώσει ακόμη...
Μένω να θυμάμαι λοιπόν...
Ναύπακτος 2013
Τη μητέρα μου να μου λέει πόσο της λείπω γιατί πλέον μεγάλωσα. Τον πατέρα μου, να τον βλέπω επιτέλους και να τον χαίρομαι καθώς έκανα μέρες, βδομάδες, μήνες να τον δω λόγω εργασίας του. Το χωριούδακι μου, το σπιτάκι μου, τη βεράντα μου... Δεν ήθελα να φύγω από εκεί, ήθελα να μείνω μοναχούλα να αγναντεύω τη θάλασσα και να χάνεται η μάτια μου στο απέραντο. Εκεί που δεν υπάρχουν ήχοι, ούτε αυτοκίνητα, ούτε χάος. Υπάρχει μια ανεπανάληπτη ησυχία και μόνο εσύ. Για ακόμη μια φορά, συνειδητοποιείς ότι δε θες πολλά. Παρά μόνο μια αγκαλιά αρκεί για να είσαι ευτυχισμένος. Η αγκαλιά των γονιών μου ίσως είναι η πιο σημαντική. Έλειπες εσύ, βέβαια, αδελφούλη αλλά σύντομα θα επαναπατριστείς για λίγο και πάλι...
Δονούσα 2013
Το πέμπτο μου καλοκαίρι. Το πιο σημαντικό ως τώρα. Το πιο διαφορετικό από όλα. Κάθε χρόνο στη Δονούσα πάω να ηρεμήσω. Φέτος δεν ηρέμησα τόσο, δε χαλάρωσα τόσο αλλά ήταν τόσο όμορφα, τόσο διασκεδαστικά. 4 πάρτυ στη Δονούσα; Απίστευτο! Ξενύχτια στη Δονούσα; Ω ναι! Λυπάμαι που δεν κατάφερα να επισκεφτώ και φέτος κάποια μέρη του νησιού αλλά στάσου μια στιγμή... Η Δονούσα είναι και δική σου οικογένεια. Είναι εκεί κάθε καλοκαίρι... Είναι εκεί και σε περιμένει να την χαρείς. Δεν μπορώ να περιγράψω ακριβώς τι νιώθει κανείς όταν έρχεται στο νησί μας. "Μας" γιατί εδώ γίνεσαι ένα με όλους. Εδώ όλοι έρχονται με τις ίδιες επιθυμίες, με τις ίδιες ορέξεις. Όλοι ζούνε από την ενέργεια του νησιού και για την ενέργεια του νησιού. Εδώ δεν υπάρχει ο πολιτισμός της Αθήνας. Εδώ οι πράξεις γίνονται με χαρτί και μολύβι. Εδώ περπατάς δέκα λεπτά για να πας να πάρεις φαγητό. Ανεβαίνεις μονοπάτια για να βρεις νερό. Περιμένεις τη "Μάγισσα" να σε πάει από το Λιβάδι στο λιμάνι. Εδώ χάνεις τις μέρες, τις ώρες. Ο χρόνος σταματάει από την ώρα που θα ακούσεις το του ρου ρου και ξαναρχίζει όταν χαράξει, εκείνη τη μέρα που θα δεις καράβι στο μικρό το λιμανάκι. Εδώ ο κόσμος ακόμη και αν δε σε ξέρει θα έρθει να σε χαιρετήσει για καλωσόρισμα, για να δακρύσει μαζί σου όταν αποχωρίζεσαι αυτόν τον τόπο. Εδώ τα κινητά σπανίως έχουν σήμα. Το μισό νησί δεν έχει ρούχα αλλά μόνο παρεό. Εδώ λες "τα λέμε το βράδυ" και ξέρεις ότι σίγουρα κάποια στιγμή θα βρεθείς κάπου κάπως σε ένα από τα τρία μπαρ μόνο του νησιού. Εδώ δε δίνεις ραντεβού. Εδώ μπορεί να είναι χωριουδάκι αλλά όλοι νοιάζονται για τον ίδιο σκοπό, την ηρεμία τους και τη γαληνή τους. Εδώ μετράνε μόνο τα αγνά συναισθήματα. Κακίες δε χωράνε. Εδώ είμαστε εμείς. Όλοι Δονουσιώτες γιατί αν έρθεις μια φορά να είσαι σίγουρος την υπόλοιπη ζωή σου εδώ θα τη δεις να κυλάει.
Στεφανούλη, σ'ευχαριστώ που σε γνώρισα, σ'ευχαριστώ που άντεξες 5 χρόνια για να νιώσω τη Δονούσα σου στο πετσί μου και να γίνει "μας".
Πόνεσα, δακρύσα, στεναχωρήθηκα όταν χάραξε και αυτήν τη φορά, δεν ήθελα να τελειώσει, δεν άντεχα να τελειώσει, ένιωθα ότι κάτι άφηνα πίσω αλλά μετά τα προχθεσινά νέα, ναι, πλέον η ζωή μου αλλάζει, όσο κι αν τρομάζω, ήρθε η ώρα μου να προχωρήσω...
Νησάκι μου, το πάσχα θα τα πούμε.
Κληματάκι μου, είσαι πάντα στην καρδιά μου.
Οι αποφάσεις πάρθηκαν και πλέον αλλάζω... Δήμο! Σε λίγο καιρό...
Η τηλεόραση δεν έχει ανοίξει εδώ και ένα μήνα και παραπάνω. Τα νέα τα μαθαίνω, όπως λένε, από στόμα σε στόμα. Η κρίση συνεχίζει να υπάρχει, τη νιώθω, τη ζω. Ήμασταν μια οικογένεια των 5 και τώρα είναι με το ζόρι 2. Έτσι έμελλε να γίνει. Αλλά το χαμόγελό μου το έχω ακόμη και ας με χωρίζουν ώρες, μέρες, χλμ από του ανθρώπους μου. Ζωή μου σε καλοσωρίζω και πάλι.
2013 καλώς ας τελειώσεις, γιατί ο χειμώνας που θα έρθει...
με λένε Μάχη και είμαι πάντα ετοιμοπόλεμη.
με λένε Μάχη και είμαι πάντα ετοιμοπόλεμη.
Υ.Γ.: Ξέρω ότι μπορεί να μη το διαβάσεις αυτό το ποστ, καθώς δεν είσαι φίλη του ιντερνέτ, είσαι όμως, ένας ξεχωριστός άνθρωπος, τόσο καλόκαρδη, τόσο ευγενική, τόσο μοναδική. Με μάγεψες με την απλότητα σου αλλά και με το χαμόγελό σου. Μαράκι μου, σου αξίζουν τα καλύτερα. Όλα για κάποιο λόγο γίνονται και πίστεψέ με θα έρθει και η δική σου στιγμή.
Όσο για μένα, γελάω χαζοχαρούμενα και θα γελάω για καιρό.
Καλώς να μας τελειώσει το καλοκαιράκι
και καλές δυνάμεις σε όλους και όλες!
Σας φιλώ!
χχχ
.jpg)
