10.5.14

Μανούλα, μαμά, μαμούσκαγια... σε λατρεύω!!!

Πάντοτε ήξερα αλλά και όλοι έλεγαν ότι είμαι η κατσαρίδα, η ουρά του, το κορίτσι του μπαμπά! Όμως σε κάποιες - ιδιαίτερες - δύσκολες στιγμές εσένα σε θυμάμαι πάντα... ναι, εσένα μαμούσκαγια μου!

Η κλασσική Πόντια - Ελληνίδα μάνα που όμως με κάποιο τρόπο ξεστράτισε και προόδευσε με τα χρόνια στις ιδέες και στις απόψεις.

Θα σε θυμάμαι πάντα να μου λες ότι λίγοι αξίζουν τα δάκρυα μου, να είμαι πάντα ο εαυτός μου, να μη σταματήσω να ονειρεύομαι, να μην το βάζω κάτω. Ό,τι με στεναχωρεί να το αφήνω ελεύθερο γιατί η ζωή είναι στιγμές που πρέπει να τις θυμόμαστε μία - μία.

Θυμάμαι να μη θες το τάδε αγόρι μου και όσο και αν τον έβριζες, πάντα είχες μια αγκαλιά και μια όμορφη κουβέντα για μένα μετά. Θυμάμαι να μου κλείνεις την πόρτα όταν σου έλεγα άσε με να φύγω, δεν αντέχω άλλο. Θυμάμαι στις κρίσεις υστερίας μου να με παίρνεις αγκαλιά και να μου λες ηρέμησε. Να μου λες και του χρόνου εδώ είναι οι πανελλήνιες, θα περάσεις μην αγχώνεσαι, δεν τελείωσε η ζωή (νιε πέρασααα!). Θυμάμαι να είσαι τόσο υπερήφανη όταν με είδες να ορκίζομαι και να παίρνω το πτυχίο μου. Θυμάμαι στα 20 μου που έφυγα για 6 μήνες σε ξένη χώρα να μου καθαρίζεις το σπίτι μου εκεί και να μου το κάνεις σπίτι ελληνικό. Θυμάμαι πριν δύο μήνες που άφησα το παιδικό μου κρεβάτι και πλέον είμαι μεγάλη κοπέλα που συζεί με τον άντρα της να χαίρεσαι τόσο πολύ που πήγα ένα βήμα παραπέρα. Θυμάμαι να σου λείπει τόσο πολύ ο άντρας σου και ο γιος σου αλλά να μην τους το δείχνεις από αγάπη προς αυτούς και για να μην τους στεναχωρήσεις. Θυμάμαι όταν χάσαμε τη γιαγιά μας, τη δική σου μάνα, μέχρι το τελευταίο λεπτό ήσουν τόσο δυνατή και έκλαψες μόνο όταν σε βλέπαμε εμείς οι λίγοι. Πάντα μας έλεγες ότι αντέχεις αλλά υπήρξαν και οι δικές σου αδύνατες στιγμές και ντρεπόσουν για αυτό και εμείς σου λέγαμε είναι ανθρώπινο, όλοι πονάμε, όλοι πληγωνόμαστε, όλοι αγαπάμε και όλοι σπάμε. 

Μανούλα σε ευχαριστώ που μας μεγάλωσες χωρίς να μας στερήσεις όχι τα υλικά αλλά την αγάπη σου, την αγκαλιά και τη στοργή σου.

Νομίζω, ήρθε η ώρα να ανοίξεις εσύ τα δικά σου φτερά!

Φωτούλι, σε αγαπάμε και εγώ και ο κρι κρι!!!

Υ.Γ.: Η μάνα αντέχει τα πάντα και τον πόνο μας, τη θλίψη μας, τη χαρά μας... όμως η μάνα αξίζει το χαμόγελό μας κάθε στιγμή και ώρα που περνάει! Να προσέχετε τη μαμά σας!







7 σχόλια:

  1. Υπεροχο ποστ Μαχη μου!!!Αχ οτι και να λεμε για τις μαμαδες μας οσο και να μας νευριαζουν δεν γινετε να μην τις λατρευουμε!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βέβαια ποτέ δε θα καταλάβω πώς καταφέρνουν και μας νευριάζουν έτσι απλά; χιχι Σε ευχαριστώ πολύ Μαράκι μου! Να τις χαιρόμαστε!!!

      Διαγραφή
  2. Ti omorfo kai siginitiko post! Poli glikia afierwsi sti manoula sou.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πολύ όμορφο κείμενο και η μαμά πρέπει να είναι περήφανη για σένα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχαχα βέβαια δεν της το έδειξα ακόμη αλλά το ξέρει πώς νιώθω!!! Σε ευχαριστώ πολύ Κοραλλία μου!!!

      Διαγραφή
  4. Με συγκίνησες.. πολύ όμορφα αληθινά λόγια!
    Καλή εβδομάδα να έχεις φιλιά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...