Διλήμματα!

Μια λέξη που με την είσοδο του 2013 την ακούς και την αισθάνεσαι όλο και πιο συχνά. Είμαι άνεργη. Τελεία. Ήμουν άνεργη από επιλογή. Σκέφτομαι. Δεν ξέρω αν έκανα καλά που συνέχισα τις σπουδές μου και τώρα είμαι άνεργη «εξαναγκαστικά». Διότι κάποτε είχα την ευκαιρία ν’ αλλάξω πορεία. Κάποτε λίγο πριν την κρίση που νόμιζα θα τα καταφέρω. Νόμιζα θα τους βγάλω όλους ψεύτες. Κατάφερα τόσα δε θα κατάφερνα αυτό;!

Χα κοριτσάκι, τώρα γελάς μόνη σου από τα δάκρυα! Έκανα αυτό που ήθελα, σπούδασα όσα ήθελα και τελικά; Κοριτσάκι γελάς ακόμη; Η μετάφραση πέθανε! Ο υποτιτλισμός που τόσο σ’ άρεσε; Οι μεγαλοεταιρείες πουλάνε χάλια ποιότητα και εσύ νευριάζεις! Σου λένε προϋπηρεσία, συγγνώμη ρε φίλε, εσύ γεννήθηκες διευθυντής; Κάνεις τα ιδιαίτερα σου, διορθώνεις λίγα γραπτά, τελικά θυμάσαι ότι κάποτε σε γέμιζε η επικοινωνία με τα πιτσιρίκια αλλά από αυτό δεν μπορείς να ζήσεις. 

Γραμματέας και πάλι; Ναι δε με χαλάει λες, αλλά μετά σου πετάνε το γάντι.

Είσαι 28. Πάλι γραμματέας; Και όλα αυτά που ονειρευόσουν; Και όλα αυτά που ήθελες; Ναι, τα θέλω ακόμη.

Τότε φύγε.

Μάιος 2012. Ένα μέιλ που δεν ήξερες ότι είχε σταλεί. Ελπίδες που δεν ήξερες ότι υπάρχουν. Ο Χ φεύγει. 5--> 4--> 3! Έτσι απλά! Έτσι ξαφνικά.

Δεκέμβριος 2012. Μάχη φύγε και εσύ. Κάνε αυτό που ονειρεύεσαι αλλά καν’ το αλλού.

Εκεί ξεκινάει το δίλημμα.

Έχεις ξαναφύγει. Ακριβώς πριν 8 χρόνια. Ήσουν μικρή, είχες τα λεφτά των γονιών αλλά και πάλι ήταν δύσκολα. Ήσουν στην πιο όμορφη πόλη του κόσμου. Ήσουν σ’ ένα όνειρο που κάποτε τελείωσε αλλά το έζησες. Τώρα τι; Να πας κάπου που τόσα χρόνια μισούσες; Κάπου που εκεί θα είναι ο Χ αλλά και η Χ, και ο Γ, μην τον ξεχνάμε, κάπου που θα έχεις ανθρώπους δικούς σου, εξ αίματος αλλά όχι δε θα έχεις τον Σ, δε θα έχεις τη Φ, τον Π και τη Λ.

Δε θα έχεις τον ήλιο, θα έχεις μουντάδα.

Θα έχεις μια νέα αρχή αλλά χωρίς εκείνον.

Θα κλαις αλλά θα γελάς όταν πληρώνεσαι κάθε 15.

Θα είναι παλούκι αλλά αξίζει;

Εδώ ζεις από την αγάπη του/τους αλλά πεθαίνεις μέσα σου από μίσος. Μίσος γιατί η θάλασσα δε σε ηρεμεί πια. Μολύνθηκε με ψεύτικες ιδέες. Οι δρόμοι δεν είναι πια χρωματιστοί. Όλα είναι γκρι. Παντού φθόνος και θυμός. Ποιος φταίει δεν ξέρεις. Έχει σημασία; Θα σου λύσει κανείς το πρόβλημά σου;

Θα σε βοηθήσω, ναι. Στείλε εκεί βιογραφικό. Ψάξε αυτό, πήγαινε εκεί. Ξεσπάς. Σε κλάματα ή σε φωνές. Είσαι τυχερή, έχεις αυτήν την επιλογή έστω. Σε παίρνουν για ξερόλα. Όχι, δεν είσαι. Απλώς τα δοκίμασες όλα. Τα έψαξες όλα. Μαλακίες λες. Αν τα δοκίμασα όλα να πάω σε ένα πηγάδι να πέσω.

Γύρω σου; Πολεμάνε όχι για το ποιος έχει περισσότερα αλλά για το ποιος του κόψανε περισσότερα. Ποιος περνάει πιο δύσκολα, ποιος είναι πιο κοντά στο μηδέν. Και τι κερδίζει αυτός; Να μην πω.

Δε σε καταλαβαίνουν. Όχι, πώς να σε καταλάβουν. Είπαμε ο καθένας έχει περισσότερα (προβλήματα). Το λέω μέσα μου και πονάει. Η γ… κρίση δε μας ένωσε μας χώρισε. Έλληνες σου λέει μετά.

Όχι όμως δε με χώρισε από σένα, δε με χώρισε από σας. Η γ… κρίση έκανε και ένα καλό. Μου θύμισε μια αξία. Οικογένεια. Η μάνα σε άκουγε στις 4 και 7 το πρωί να κλαις για τον κάθε ηλίθιο, ο μπαμπάς σε έτρεχε στα νοσοκομεία στις 5 το πρωί μετά από έξοδο με φίλους/ες. Ο αδερφός σε αγκάλιαζε και σου έλεγε όλα θα πάνε καλά (δεν το έλεγε έτσι ακριβώς αλλά μη βρίσω κι άλλο). Η νονά σε έπαιρνε να σε πάει στη θάλασσα όταν οι άλλοι έλεγαν «θα»! Στην αγκαλιά του Σ ονειρεύεσαι κάθε Παρασκευή βράδυ βλέποντας καρτούν.

Ναι ρε πουλημένοι, μπορεί να έχασα την κάθε μου ελπίδα στα 28 μου, να φτώχυνα τα όνειρά μου αλλά ότι και αν μου κάνετε μέσα μου πάντα θα υπάρχει το παιδί, πάντα θα γελάω και θα τραγουδάω «Αμ, από μικρή μ’ αρέσει το βιτάμ».

Ξέρετε κάτι, το δίλημμα δε σβήνεται. Αλλά ο Δεκέμβριος του 2013 δεν ήρθε ακόμη. Θα παλέψω και ας συνειδητοποιώ ότι στις 17/6 ταπί και ψύχραιμη. Το χόμπι μου, να γράφω δηλαδή, θα το συνεχίσω και ας ενοχλεί μερικούς. Εμένα με ηρεμεί και επίσης μου είναι και άνευ εξόδων. ΧΑ!  

Τα όνειρα θερινής νυκτός φθινοπώριασαν αλλά δε χειμώνιασαν κιόλας.

Θα δουλέψω σε αυτό που θέλω και ας είναι για πενταροδεκάρες αρκεί να θυμηθεί ο επόμενος να μη μου πει τη λέξη «προϋπηρεσία». Όχι δεν είναι ότι θέλω μόνο τα λίγα αλλά θα το δεχτώ γιατί θα κάνω επιτέλους αυτό που αγαπώ.

Θα ζήσουμε μαζί, όχι σε κάνα καπιταλιστικό γιάπικο διαμέρισμα αλλά σε μια φωλίτσα, στη δική μας που θα είναι ζεστή και φιλόξενη.

Θα παντρευτούμε;! Δε με νοιάζει!

Θα έρθει μια μπέμπα;! Μακάρι… και ας είναι και μπέμπης. Και εγώ θα το κάνω το πιο ευτυχισμένο παιδί στον κόσμο.

Γιατί αυτά μου μάθανε οι γονείς μου.

Έχω θυμώσει πολύ, έχω εξοργιστεί άλλο τόσο. Το Μαχουλινι με τις μπούκλες του, δυστυχώς, άλλαξε για κάποιους αλλά για κάποιους άλλους ναι ακόμη έχει ροζ δωμάτιο, κοιμάται με τον Γκάρη αγκαλιά και φοράει λουλουδένια αρβυλάκια.

Σ’ ευχαριστώ αγαπημένη μου κρίση που μου δίδαξες τόσα και μου έδειξες αλλά τόσα! Τώρα έκανα τις εκτιμήσεις μου και προχωράω.

Συγγνώμη αν σας κούρασα, συγγνώμη για το επιθετικό ύφος αλλά ειλικρινά για πόσο θα μας περνάνε για ηλίθιους;

Ρητορικό ερώτημα!

Ελπίζω να δέχεστε την ελευθερία έκφρασης μου και το ότι ξέφυγα λίγο από το χαρακτήρα του μπλογκ. Θα επανέλθω στα beauty άρθρα μου οσονούπω.

Κλείνω με αυτό και το δίνω ως συμβουλή αν μου το επιτρέπετε.

Μάνα το θυμάμαι και θα το θυμάμαι για πάντα.

«Δεν έχεις να αποδείξεις τίποτα και σε κανέναν. Παρά μόνο στον εαυτό σου.»